Drie keer scheepsrecht. Dat is wat ze zeggen. Ik heb nu voor de derde keer mijn bestaande blog verfrist door er nieuw leven in te blazen. Nieuwe kleuren, nieuwe lijnen en nieuwe woorden. Steeds opnieuw was mijn blog weer 'af'. Klaar om mijn schrijfsels eindelijk te gaan schrijven en ze te delen met wie ze maar wil lezen. Toch haakte ik na de vorige twee opfrispogingen steeds weer af als er daadwerkelijk berichten gepubliceerd moesten worden. Wat moet ik schrijven? Wie wil mijn hersenspinsels en gestoei met woorden lezen? Deze twijfels werden door mijn hoofd moeiteloos omgezet tot angsten. 'Ik kan toch niet schrijven' en 'ik krijg vast veel negatieve reacties' ontwikkelden zich tot vaste stellingen in mijn hoofd.
Als ik niet begin met schrijven, weet ik ook niet of ik het kan. Op zakelijk vlak schrijf ik elke dag. Voor het schrijven van een marketingblog, persbericht of websitetekst voor één van mijn klanten draai ik mijn hand niet meer om. Toch wil ik juist graag schrijven over dat waar alles om draait. Het leven. Het hier en nu. Ik wil schrijven over mijn leven, zowel over alles wat ik mee maak, maar ook waarover ik droom. Ik wil zelfs de fictieverhalen die regelmatig door mijn hoofd gaan eindelijk eens opschrijven.
Toch zijn die faalangsten sterker dan ik dacht. Ze blokkeren mijn creativiteit. Ze doen me verlangen naar succes en waardering. Terwijl ik eigenlijk gewoon mooie verhalen moeten willen schrijven. Wat ik nodig heb is lef. Lef om die woorden gewoon uit mijn hoofd te laten rollen en ze vast te leggen op mijn digitale papier. Zonder angst, zonder zelfkritiek. Eigenlijk is dat nu al gelukt. Mijn eerste echte schrijf-post op mijn al zo lang bestaande blog. En ook al leest niemand het, dat mag niet uitmaken. Ik ga gewoon schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten